Pisanie to moja największa pasja, najwspanialsza przygoda, miłość mojego życia.

   Już kiedy miałam sześć lat, marzyłam, żeby zostać pisarką. Wcześnie nauczyłam się czytać i uważałam, że jeśli czytanie sprawia mi taką przyjemność, pisanie musi być czymś po stokroć wspanialszym. Napisałam wtedy „Przygody Pifa”, książeczkę wielkości pudełka od zapałek, z błędami ortograficznymi i nieudolnymi rysunkami. Pif był ambitnym psem łańcuchowym, który pragnął podróżować. Pewnego dnia zerwał się z łańcucha, rozwalił budę, a z desek zbudował tratwę. I spełnił swoje marzenia o dalekich podróżach, ruszając na zbudowanej przez siebie tratwie w podróż dookoła świata.

   Często myślę, że jestem Pifem. Przez długi czas żyłam jak przypięta łańcuchem. Do życia, w którym robiłam milion różnych rzeczy, ale nie to, o czym naprawdę marzyłam. Skończyłam anglistykę na UW. Pracowałam jako nauczycielka i dziennikarka, potem redaktorka podręczników. Urodziłam dwoje dzieci, robiłam doktorat z językoznawstwa. Wydałam nawet tomik wierszy, bo te pisałam od czternastego roku życia. Ale chciałam pisać powieści. I odważyłam się dopiero po trzydziestce. Poświęciłam nieukończony już nigdy doktorat, żeby napisać pierwszą książkę, „Kawa z kardamonem”. Przyniosła mi popularność i nominacje do nagród. I potem już mogłam rozwinąć skrzydła.